Met geiten op een eiland
Door Martien Mattheeuwse, augustus 2009

Bezoek aan de meest noordelijke geitenfokker van ons land, Sip Wiegersma op Ameland

			Thuis opgegroeid met dieren was ik in de jaren zeventig geïnteresseerd in Witte melkgeiten. Ik voelde me toen, later ook als Toggenburger- en Bontliefhebber soms op een eiland zitten. Later realiseerde ik me pas dat sommige fokkers echt op een eiland zaten en goed presteerden. Want ook in die tijd werden kampioenen wel eens vermeld in vakbladen of lectuur, ik kan me de foto van nationaal kampioen Sita`s Roosje 22 met eigenaar S. Wiegersma uit Hollum nog voor de geest halen en die namen blijven dan net als die van andere coryfeeën in je geheugen. Later in de jaren tachtig en na bezoek aan keuringen leerde ik ook de gezichten kennen achter de namen en kom je erachter waar deze mensen wonen en wat hun naast fokkerij bezig houd.

Zo ook Sip Wiegersma, de eilandbewoner was op zijn gele klompen een bekende verschijning. Mij interesseerde het als hij vertelde over zijn overtocht of overnachting tijdens de keuringen. Het feit dat hij naar Ameland terug keerde met de Kampioen productieklasse maakte indruk. Ik had al het plan om deze geitenhouder en het eiland waar hij woonde een keer te bezoeken.

Ameland
In de jaren negentig en het bezoek aan Friesland was ik er dichtbij, mijn vrouw en ik gingen met een boottocht voor een dag naar Ameland, de tijd bleek te kort om Hollum te bezoeken. Toen ik dat later op een keuring aan Sip vertelde zei hij “Je moet ook aankomen, niet langs”. Ik nam me voor om een keer met inmiddels mijn drie kinderen terug te keren en bij hem aan te gaan.
Afgelopen augustus was het zover, we gingen vijf dagen naar camping ‘Kiekduun’ op het eiland. Tijdens een tocht met de Robbenboot, zagen we Hollum met zijn molen en vuurtoren liggen. Ik vertelde mijn kinderen dat ik daar een geitenboer kende en dat we erheen zouden fietsen. Zo gezegd zo gedaan.
Op zaterdagmiddag reden we naar Hollum en na eerst bij zijn kleinzoon te zijn beland, werden we doorgestuurd naar het huis waar hij al vijfenveertig jaar woont en geiten fokte. Fokte, want wegens gezondheidsredenen deed hij zijn laatste paar geiten helaas van de hand.

Welkom
We waren al aangekondigd via zijn kleinzoon en bij aankomst dan ook meer dan welkom. Sip zijn vrouw stelde voor om buiten op het terrasje naast het geitenschuurtje te gaan zitten. Het schuurtje bij zijn huis waar hij circa vijfenveertig jaar lang een paar geiten en wat lammeren hield. Wiegersma geeft aan liever binnen te blijven met betrekking tot de felle zon en zijn gevoelige huid.
Binnen staan “roosjes” op tafel, de bloemen leggen meteen de link naar de Sita`s Roosjes. Ook de bekerkast achter ons laat trofeeën zien, van ruim vijfenvijftig jaar kwaliteit in de Witfokkerij. Ja, vijfenvijftig jaar want de lijn Sita`s Roosjes fokte hij vanaf 1954 samen met zijn vader en broers.
Hij geeft aan graag zijn verhaal te doen als een soort afscheid als praktiserend geitenhouder. Maar je merkt en ziet dat zijn verhaal meer is dan geiten alleen en ik besluit samen met hem om een en ander op te tekenen en een keer na het weekend terug te gaan.

Sip Wiegersma met Sita's Roosje 18	Sita's Roosje 52 1B op de Nationale NCW- keuring te Luttenberg 1995

Keukentafel
Toen ik arriveerde op maandagavond lag de keukentafel al vol met fokboeken, foto`s en dergelijke. Een geschiedenis kleinschalige maar grootse geitenhouderij ligt verspreid op het tafellaken.
Hij vertelt onder genot van koffie over zijn jeugd in de jaren veertig in en rond Dokkum. Zijn vader hield altijd al geiten van alle kleuren, ook “wilde” (niet Stamboek) geiten en bokken.
Later zal zijn vader met Sita`s Roosje, vernoemd naar Sip zijn veel te jong overleden zus Sita, het begin maken aan de latere succesvolle Witte geiten van Sip die zijn fokkerij na verhuizing en huwelijk zou voortzetten met vrouw en kinderen in Hollum op het Waddeneiland Ameland.
Ik maakte aantekeningen uit oude stamboekpapieren en opnamen van oude foto`s en artikelen. Je kunt er een boek over schrijven, vooral als je weet dat hij nooit meer dan twee (Ster)geiten in zijn schuurtje kon houden en die tijd een van de weinige stamboekfokkers op Ameland was.

Dit verhaal krijgt zeker een vervolg, ik vond het een eer om bij Wiegersma op bezoek te zijn. Het op een eiland zitten heeft hem nooit belemmerd de top te bereiken, een voorbeeld voor ons allen die zich soms in deze moeilijke tijden van geitenhouderij wel op een eiland voelen.